In deze performance leefde Abramović twaalf dagen lang in stilte op drie verhoogde platforms. Ze was volledig zichtbaar voor het publiek, maar onbereikbaar: de enige toegang was via trappen met messen als treden. Haar leven werd kunst, en haar dagelijkse handelingen veranderden in een ritueel.

Wat ik er sterk aan vind, is haar discipline en toewijding. Ze stelt zich extreem kwetsbaar op, en toch straalt ze kracht uit. Het werk dwingt je om traagheid en aanwezigheid opnieuw te waarderen — iets wat zeldzaam is in onze snelle wereld.

The House with the Ocean View (2002)